Θεωρούσαμε οτι οι καταστροφές απο την ροή του νερού στα σχοινιά θα περιορίζονταν μόνο στα πρώτα κατεβάσματα μετά το σιφώνι και πήραμε μαζί μας τα λίγα μέτρα σχοινιών που μας έχουν απομείνει.
Τα υλικά απο αλουμίνιο τα θεωρήσαμε εξ αρχής επικίνδυνα λόγω οξείδωσης και γι αυτόν τον λόγο πήραμε πολλές πλακέτες και καραμπίνερ για να τα αντικαταστήσουμε.
Χρησιμοποιήσαμε την χαρτογράφηση του ΣΠΕΛΕΟ για να χωρίσουμε την καταβόθρα σε τρία τμήματα και τα μέλη μας μοιράστηκαν σε τρείς ομάδες εργασίας, οι οποίες θα ξεκινούσαν ανά τρίωρο να ξαρματώνουν το τμήμα που αναλογούσε στην κάθε μία.
Η πρώτη ομάδα αποτελείτο απο τον Αλέξανδρο Λουκίδη και τον Γιάννη Πρωτόπαππα και είχε καθήκον να ελέγχει τις αγκυρώσεις και τα υλικά, να αντικαθιστά τα φθαρμένα και να ξεκινήσει το ξαρμάτωμα απο τα -500 μέχρι τα - 350.
Η δεύτερη ομάδα αποτελείτο απο τους Αντώνη Πατούλα, Γιάννη Μεταξωτό και Γιάννη Τριανταφύλλη και θα ξεκινούσε το ξαρμάτωμα απο τα -350, μέχρι την μεγάλη αίθουσα των κατακρημνίσεων στα -120.
Η τρίτη ομάδα αποτελείτο απο την Φρύνη Τριανταφύλλη, τον Γιώργο Γεωργανα, την Εύη Δημητριάδου και την Χρήστο Γκιώνη και εκτός απο το ξαρμάτωμα του τελευταίου τμήματος, θα βοηθούσε στο πέρασμα των σάκκων με τα υλικά απο το οριζόντιο τμήμα.
Ο Γιώργος Γεωργανάς ακολούθησε την πρώτη ομάδα για να βοηθήσει στο κουβάλημα των υλικών αρματώματος και επειδή το καλώδιο του τηλεφώνου σταματούσε αμέσως μετά το σιφώνι και δεν θα είχαμε πλέον επικοινωνία, να βγεί και να ενημερώσει την βάση επιφανείας για την κατάσταση των υλικών στα πρώτα 100 περίπου μέτρα και τον φόρτο εργασίας της πρώτης ομάδας, ώστε να διαπιστώσουμε αν το τρίωρο χρονικό διάστημα ήταν αρκετό για να αποφευχθούν συνωστισμός και αναμονές.
Τα νέα που μας έφερε ήταν απογοητευτικά...
Η δύναμη του νερού είχε καταστρέψει τα σχοινιά, τους ιμάντες και όλα τα μέταλλα εκτός απο τις πλακέτες inox και όπως αναμέναμε η οξείδωση όλα τα αλουμινένια υλικά. Το σπήλαιο χρειαζόταν αρμάτωμα απο την αρχή.
Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα μας και να συνεχίσουμε για όσο φτάσουν τα υλικά μας, ελπίζοντας να βρούμε σχοινιά σε καλή κατάσταση.
Η ομάδα Α αρμάτωνε ακόμη όταν την συνάντησε η ομάδα Β και η εικόνα που διαμορφώναμε για το τι συνέβει την 26-10-2009, ήταν σοκαριστική για όλους.
Μέχρι την μεγάλη αίθουσα των κατακρημνίσεων που μας τελείωσαν τα σχοινιά, το νερό είχε διασχίσει με τρομερή πίεση και όγκο, όλο το κάθετο μήκος της καταβόθρας, διαλύοντας τα πάντα.
Στον πάτο της μεγάλης αίθουσας βρέθηκαν υλικά που είχαν αφεθεί το 2009 πρίν το σιφώνι. Κατανοήσαμε οτι το ίδιο συνέβει και στην συνέχεια του σπηλαίου, διότι πολλά υλικά μας δεν βρέθηκαν μέχρι εκεί, άρα για να ξαρματωθεί θα πρέπει να να αρματωθεί εξ αρχής μέχρι τα -500.
Αν και χάσαμε όλα τα υλικά μας και δεν κατορθώσαμε έστω να τα απομακρύνουμε όλα, θεωρούμε οτι κερδίσαμε πολλά απο την αποστολή σε εμπειρία και γνώση.
Η καταβόθρα των Πελετών μας έδειξε το πρόσωπο της και δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε με σεβασμό.
Τώρα πρέπει να σκεφθούμε πότε και πώς θα απομακρύνουμε τα σκουπίδια μας απο το σπήλαιο.
Θα συνταχθεί λεπτομερής αναφορά για την αποστολή και μετά απο ελέγχους των κατεστραμένων υλικών που βγάλαμε, θα ακολουθήσει αναφορά για τις φθορές των υλικών.
